Ik
staar omhoog en zoek naar jou in het zwart van de nacht
Ik
stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen me lacht
Ik
zie je niet, ik hoor je niet maar omdat ik je zo mis
Ben
ik van het feit doordrongen dat daar boven mij iets is
Ik
sluit mijn ogen en beleef een intens moment
Ik
voel gewoon Mark, dat je ook vanavond in deze Lambertus basiliek dicht bij ons bent.
Deel 1: Mark
wordt militair en uitgezonden
Samen met mijn
vrouw Gisela bezoeken we al heel wat jaartjes de 4 mei herdenkingen.
Sinds 2008
heeft deze herdenking echter voor ons een andere betekenis gekregen.
Voor 2008
dachten we vooral aan al die Amerikanen en al die Engelsen die voor onze
vrijheid hebben gevochten en daarbij hun leven lieten.
Sinds 2008 denken
we aan onze zoon Mark. Mark Schouwink, de
laatste Hengelose militair die op 18 april 2008 in Afghanistan sneuvelde in
oorlogsgeweld.
Laten we hopen dat hij voor altijd deze titel mag dragen, hopen dat er geen verdere slachtoffers vallen.
Mark werd geboren op 3 mei 1985 in Hengelo en groeide daar samen met zijn twee jaar
oudere broer Ruud op.
Mark, een jongen zoals er zovelen zijn, hij was
sportief, had een goed stel hersens, studeerde op het HBO en had veel
vrienden.
Eén van die vrienden werkte bij Defensie. Die kwam altijd met de mooiste
verhalen thuis.
Hij kwam er echter niet alleen mee thuis, nee hij kwam er ook
mee bij onze Mark.
Mark raakte steeds meer gefascineerd door de wereld die
DEFENSIE heet.
Toen die vriend Mark op een dag ook nog eens een
instructie-video liet zien van Defensie was Mark verkocht,
“Dat wil ik
ook”.
We hebben nog
geprobeerd om zijn enthousiasme voor Defensie enigszins te temperen maar we
hadden weinig succes.
Het enige succesje dat we boekten was dat we Mark zover kregen dat hij eerst
zijn propedeuse zou gaan halen op het HBO en zich daarna pas zou
aanmelden bij Defensie.
We dachten nog “misschien bedenkt hij zich nog “.
Hij
haalde zijn propedeuse en een dag later zat hij bij de banenwinkel van Defensie
in Zwolle en op 5 december 2005 ging hij onder de wapenen zoals dat zo mooi
heet.
Eerst de Algemene Militaire Opleiding, je hebt dan 4 maanden de tijd om
te laten zien of je geschikt bent of niet geschikt bent.
Na afloop van die
opleiding was er een openbaar eindappel, wij waren erbij.
Van de 180 jongens
bleken er 120 geschikt te zijn om vanaf
31maart 2006 als militair verder door het leven te gaan.
Mark
kreeg daar ook zijn eerste militaire titel: BEST MAN van de opleiding !!
Hij kreeg een cretificaat, €250 extra op
zijn bankrekening en een horloge.
Hij werd geroemd om zijn
doorzettingsvermogen, zijn leiderscapaciteiten, zijn humor en ook omdat hij het
vermogen had om jongens
die het even niet meer zagen zitten er door heen te
slepen.
Vanaf dat
moment wisten we dat Mark de juiste keuze had gemaakt, dit was hem op het lijf
geschreven, dit was de job die hij zocht,
deelgenoot zijn van de Brothers of
Arms, werken bij DEFENSIE.
Hij werd in Ermelo geplaatst en klaargestoomd voor zijn uitzending naar
Afghanistan en na bijna 2 jaar oefenen op de hei was het dan eindelijk zo ver,
Mark vertrok op 6 maart 2008 naar Afghanistan.
We hebben in Schaarsbergen ‘s nachts om
02.00 uur afscheid genomen. Gewoon afscheid genomen, niet emotioneel, eigenlijk
net alsof hij op vakantie ging.
Een knuffel - een pas goed op jezelf - en
tot over ruim 4 maanden !
We wilden het niet te zwaar maken, niet voor hem maar
ook zeker niet voor ons zelf.
In de auto terug naar Hengelo zei Gisela tegen mij: “ Moet je je eens voorstellen
dat we hem nooit meer terug zien “.
Mijn antwoord: “Doe normaal en haal je niet van die gekke dingen in je hoofd,
als je dat doet heb je de komende
maanden geen leven “.
Twee dagen
later kregen we al het eerste telefoontje en de eerste foto van Mark vanuit
Kamp Holland, hij was goed aangekomen in Afghanistan.
Elke dag hadden we contact via mns, de mail of via Skype en als hij eens een
dag buiten de poort was, werd dat keurig door hem vooraf gemeld.
Tegenwoordig
hebben ze dat soort zaken bij Defensie goed voor elkaar.
De week voor de
18de april vierden wij ons 30 jarig huwelijk in Berlijn, we hadden ook daar nog
even contact met Mark.
Hij vertelde ons dat hij de hele week buiten de poort
was en weer contact met ons zou opnemen zodra hij weer terug was in Kamp
Holland
en dat zou waarschijnlijk vrijdag 18 april zijn…….
Deel 2: Mark komt te vroeg thuis
Vrijdagochtend 18
april 2008 gaat om 8 uur 10 de voordeurbel aan de Zwavertsweg, een man in een
streepjesoverhemd en een spijkerbroek staat voor de deur.
Gisela had
meteen door dat dit foute boel was, wie belt er anders ‘s morgens om tien over
acht bij mensen aan ?
Ze vroeg direct of er iets met Mark was. De man, kapitein Gert Jan van Essen,
knikte en vroeg of hij even binnen mocht komen.
Eenmaal binnen vertelde hij dat Mark die ochtend om 7.36 uur lokale tijd met
zijn jeep op een bermbom was gereden en daarbij om het leven was
gekomen,
dat er nog iemand gesneuveld was en dat er twee zwaargewonden
waren.
Meer mocht of kon hij op dat moment niet vertellen.
Vanaf dat
moment kom je in een film terecht waarin je nooit in zou willen zitten maar
waar je ook niet meer uit kunt stappen.
Defensie neemt min of meer de regie
over en zorgt dat alles een beetje gestructureerd en in goede banen wordt
geleid.
Ruud ( Marks broer ) en Ellen ( de vriendin van Mark ) moesten als
eersten gewaarschuwd worden voordat het nieuws die dag wereldkundig zou worden
gemaakt.
Dat moest voor elf uur gebeuren omdat er op dat tijdstip een
persconferentie gepland was op Nederland 1.
Tijdens die uitzending hoorden we dat het tweede slachtoffer Dennis van Uhm
was, de zoon van de net een dag eerder met veel ceremonie aangestelde Commandant
der Strijdkrachten Peter van Uhm en dat Toninho Norden ( de buddy van Mark ) en
Roger Hack zwaargewond waren en dat voor hun leven werd gevreesd.
Direct na de TV
uitzending stroomde ons huis vol: buren,
collega’s, familie en vrienden.
We hebben die dag zo’n 90 mensen over de
vloer gehad.
Allemaal erg geschrokken, allemaal erg veel medeleven tonend.
Je wordt in je emoties heen en weer geslingerd, het is allemaal niet te
bevatten wat er op je afkomt.
Gelukkig bleef Gert Jan (de boodschapper) de
hele dag bij ons en zorgde hij ervoor dat iedereen die dat wilde koffie of thee
kreeg maar ook
zorgde hij ervoor dat niemand te lang bleef.
Samen met hem, Defensie en de uitvaartverzorgster van Yarden regel je de
crematieplechtigheid en de terugkomst van Mark naar Hengelo vanuit
Afghanistan.
Dat ging allemaal heel erg snel.
Mark overleed vrijdagochtend
in Afghanistan en zondagavond zaten we al in Eindhoven in een kamertje bij de
kist die zojuist uit het vliegtuig was gedragen.
Een hermetisch afgesloten kist met daar overheen een Nederlandse vlag en daar
bovenop de baret van Mark en daarin het lichaam van Mark.
“Praat er maar tegen “ zei de
maatschappelijk werker.
We hielden ons stil, vonden het een beetje raar om
tegen een kist te praten, misschien ligt hij er helemaal niet in dachten we
toen nog.
Die hoop bleven we houden tegen beter weten in.
We zijn al vrij
snel naar huis gegaan die avond en hebben met de uitvaartverzorgster
afgesproken dat ze met Mark nog een keer langs ons huis zou rijden
voordat hij
naar Yarden aan de Deldenerstraat werd
gebracht.
We stonden met zijn allen midden in de nacht aan straat toen Mark
voor de laatste keer voorbij zijn ouderlijk huis kwam.
De volgende dag mochten
we naar het uitvaartcentrum komen.
Mark was vrijgegeven, zo als dat zo mooi
heet. Toen ook zagen we dat het toch echt onze Mark was die daar opgebaard
lag….
Hij lag er mooi en vredig bij, had zijn Afghaanse pakje nog aan en het
Afghaanse zand nog aan zijn schoenen.
We zijn die week nog vaak naar de
Deldenerstraat gegaan, gewoon om even bij hem te zijn, om tegen hem aan te
praten, om hem te zien.
Defensie eist
van elke militair die op uitzending gaat dat er vooraf een boekwerkje wordt
ingevuld met allerlei persoonlijke zaken
die van belang kunnen zijn tijdens de
uitzending. Een boekwerkje waarin je ook moet aangeven hoe je je eventuele crematie
of begrafenis geregeld wilt hebben.
Gisela en Mark hebben het samen een
paar weken voor de missie met veel plezier ingevuld.
Ik hoor ze nog zo zeggen “
Hey Mark, doen we een plak cake of doen we broodjes “. Het antwoord van Mark “
Doe maar broodjes, Defensie betaald “.
We hebben het boekje als leidraad
genomen voor de crematieplechtigheid en zoveel mogelijk aan de wensen van Mark
zelf gehoor gegeven…..
We gaven de sprekers de opdracht om het, als het
enigszins kon, een beetje luchtig te houden omdat het toch al emotioneel genoeg
zou worden.
Ze hielden zich keurig aan de afspraak. Bijzonder was de
toespraak van toen nog Generaal Majoor Mart de Kruif, hij citeerde Maarten
Luther King:
Het kwade in deze wereld wint als het zijn gang kan gaan.
Het kwade in deze wereld wint als het goede niets doet, thuis blijft ,op de
bank zit, een biertje drinkt en televisie kijkt.
Mark, soldaat der eerste
klasse van het regiment infanterie Oranje Gelderland, chauffeur, collega,
jij
was niet alleen goed, jij deed ook het goede !
Inmiddels
hadden we ook de beelden op TV gezien van het afscheid in Afghanistan.
Er
was veel media-aandacht, dat komt natuurlijk ook omdat Dennis de zoon van de
CDS was.
Het afscheid daar was erg emotioneel en indrukwekkend.
De
foto van de auto met daarop de kisten met de lichamen van Mark en Dennis en de
500 meter lange erehaag van alle aanwezigen in
Kamp Holland heeft in elke krant
gestaan en staat bij ons nog steeds op het netvlies.
Deel 3: Het herdenken van Mark
Het klinkt
misschien raar wat ik nu ga zeggen.
Voor ons is Mark niet echt dood, voor ons
is hij aan de andere kant van het leven en maakt hij nog steeds deel uit van
ons gezin, van onze familie.
Er gaat geen dag voorbij dat hij niet genoemd
wordt, er gaat geen dag voorbij dat we niet even aan hem denken en
er gaat geen
gezellig avondje voorbij of de naam van Mark wordt genoemd.
Ook de aandacht
van Defensie en van het peloton is er nog steeds:
- De
boodschapper van het slechte nieuws komt nog regelmatig even langs om een
bakkie te doen en om te kijken hoe het met ons gaat….
- Bij de jaarlijkse
bloemengroet komen de jongens van het peloton van Mark en Dennis nog steeds elk
jaar allemaal op 18 april naar Usselo, nu al met partner en kinderen.
Dit jaar
stonden we met 43 personen Dennis en Mark te herdenken !
Doet ons goed om
te zien dat ook Toninho en Roger er altijd bij zijn.
Voor ons begint het al een
beetje het karakter van een reünie te krijgen.
Het elkaar weerzien staat
voorop, het is emotioneel als je met zijn allen bij het uitstrooiplekje van
Mark staat,
dan ook zie je hoeveel impact het verlies van Dennis en Mark
op het peloton heeft gehad en nog steeds heeft.
Het is typerend voor Defensie,
zoveel kameraadschap, zoveel medeleven, zoveel liefde.
Dit zie je niet
alleen bij die Bloemengroet maar ook bij de twee herdenkingen die we elk jaar
bezoeken,
de herdenking van slachtoffers van Vredesmissies in Roermond
en de Herdenking van de Koninklijke Landmacht in Arnhem.
Het feit dat
Mark als militair is gesneuveld, brengt ook vaak bijzondere momentjes met zich
mee…..
zie je een militair, zie je een militair voertuig, hoor je het woord
Afghanistan dan, dan denk je ook direct weer even aan Mark.
Bij Mark zijn
peloton zaten veel jongens uit het Westen van het land en sommigen dachten dat
Mark een boer was omdat hij uit Twente
kwam en een beetje rare tongval had.….ze
noemden hem gekscherend Boer Mark...
Komen we nu uit het westen van het land bij
Holten Twente binnen rijden dan denken
we direct aan Mark.
Sinds 18 april 2008 is de parkeerplaats Boermark voor ons de
parkeerplaats van onze Boer Mark.
Daar ook steken we altijd even een hand op om
Mark te groeten……
Onze
kleindochter Rilana, 5 jaar oud inmiddels, zij heeft Mark nooit gekend en kent
hem alleen maar van de foto’s en de verhalen.
We kwamen met haar terug van
de kinderboerderij in Enschede en reden bij voormalig vliegveld Twente.
Er liep een groepje militairen aan de zijkant
van de weg.
Ik had ze al gezien, Gisela waarschijnlijk ook.
Durf te wedden dat
we allebeide hetzelfde dachten.
Opeens vanuit de kinderstoel heel spontaan: “Kijk
daar eens Opa en Oma, allemaal Markjes” …….
We werden ook
nog verblijdt met een kleinzoon, die vernoemd werd en door het leven gaat als
Xavi met als tweede naam Mark.
Hij kan later als wij uit de tijd zijn vertellen
hoe hij aan die tweede naam komt…
Mensen vragen
ons vaak: Hoe gaat het nu met jullie ?
We vinden zelf dat we het wel redelijk goed doen. Soms bekruipt ons wel eens de
gedachte dat we het misschien wel te goed doen.
Je moet echter verder en we
hebben nog veel om voor te leven.
Mark zou nooit gewild hebben dat we als een
dood vogeltje ergens in een hoekje bleven zitten.
Het gemis zal er altijd
zijn, dat draag je je hele verdere leven mee maar we proberen wel door te gaan
met leven.
Onze 2 kleinkinderen en Ruud en Bianca helpen daar ongewild
heel erg aan mee.
Je hoort vaak dat verdriet om de dood van een kind ouders uit elkaar kan
drijven.
Wij hebben het verwerken vanaf het begin af altijd samen
gedaan.
Niet Mark wegstoppen, nee, integendeel, trots zijn op Mark en
vertellen wie hij was en wat hij deed daarom ook sta ik hier en vertel ik over
Mark.
Hengelo mag weten wie Mark was !
We zijn niet
gelovig opgevoed maar wat zou het mooi zijn als we Mark later als het onze
beurt is weer terug gaan zien.
Je gaat er steeds meer in geloven als je met zo
iets als dit te maken krijgt.
Toen 17 jongens
van Mark zijn peloton opeens een tattoo lieten zetten die hen voor altijd aan
de 18de april 2008 deed herinneren
konden Ruud en ik natuurlijk niet
achterblijven, Ruud nam een tattoo op zijn rug met daarin de datum, tijd
groep code van Defensie
(18-07.36LT-APR-08). Ik liet op mijn linkerarm een ster
tatoeeren met Marks naam en de hoopgevende tekst:
MARK - SEE YOU IN HEAVEN….
