Mark werd geboren op 3 mei 1985 in Hengelo en groeide daar samen met zijn 2 jaar oudere broer Ruud op. 
Mark, een jongen zoals er zovelen zijn, hij was sportief, had een goed stel hersens, studeerde op het HBO en had veel vrienden. 
Eén van die vrienden werkte bij Defensie, die kwam altijd met de mooiste verhalen thuis. Hij kwam er niet alleen mee thuis, hij kwam er ook mee bij onze Mark.
Mark raakte steeds meer gefasineerd door de wereld die DEFENSIE heet. Toen hij Mark op een dag ook nog een instructie-video liet zien van Defensie was Mark verkocht  
“Dat wil ik ook”.

We hebben nog geprobeerd om zijn enthousiasme voor Defensie een beetje te temperen maar we hadden weinig succes. 
Het enige succesje dat we behaalden was dat we Mark zover kregen dat hij eerst zijn propedeuse zou gaan halen op het HBO en zich daarna pas  zou aanmelden bij Defensie.
Op 6 september 2005 haalde hij zijn propedeuse en op 7 september zat hij in Zwolle bij de banenwinkel van Defensie om zich aan te melden.
De keuring was en piece of cake ( ik had al verteld dat hij vrij sportief was ). 
Op 5 december 2005 ging hij onder de wapenen zoals dat zo mooi heet. Eerst de AMO opleiding, 4 maanden de tijd om te laten zien of je geschikt bent of niet geschikt bent. 
Na 4 maanden was er een openbaar eindappel, wij waren erbij. Van de 180 jongens bleken er 120 geschikt te zijn om vanaf 31 maart als militair verder door het leven te gaan.  
Er werden bij dat eindappel 6 militairen naar voren geroepen, ook onze Mark. Eén voor één werden aangesproken en kregen ze een diploma. 
Eén moest er blijven staan, onze Mark, bleek hij  BEST MAN van de opleiding te zijn !!
Hij werd geroemd om zijn doorzettingsvermogen, zijn leiderscapaciteiten en zijn humor en ook omdat hij het vermogen had om jongens die het even niet meer zagen zitten er door heen te slepen.

Vanaf dat moment wisten we dat Mark de juiste keuze had gemaakt, dit was hem op het lijf geschreven, dit was de job die hij zocht, deelgenoot zijn van de Brothers of Arms ! 
Hij werd in Ermelo geplaatst en klaargestoomd voor zijn uitzending en na bijna 2 jaar oefenen op de hei was het dan eindelijk zo ver, Mark vertrok op 6 maart 2008 naar Afghanistan. 
We mochten mee tot Schaarsbergen, daar stond de bus klaar voor verder vervoer naar vliegveld Eindhoven. 
We hebben daar ‘s nachts om 02.00 uur afscheid genomen. Gewoon afscheid genomen, niet emotioneel, eigenlijk net zo alsof hij op vakantie ging. 
Een knuffel - een pas goed op jezelf - en tot over ruim 4 maanden ! We wilden het niet te zwaar maken, niet voor hem maar ook niet voor ons zelf.
In de auto terug naar Hengelo zei Gisela tegen mij: “ Moet je je eens voorstellen dat we hem nooit meer terug zien “. 
Ik zei: “Doe normaal en haal je niet van die gekke dingen in je hoofd, als je dat doet heb je de komende 4 maanden geen leven “.

Na afloop van de speech kregen Gerard en Gisela een cheque voor de Stichting Hulphond.

Op vrijdag 8 maart kregen we al het eerste telefoontje en de eerste foto van Mark vanuit Kamp Holland, hij was goed aangekomen. 
Elke dag hadden we contact via mns, de mail of via Skype en als hij eens een dag buiten de poort was meldde hij dat keurig vooraf. 
Veel van de jongere veteranen zullen dat herkennen. De week voor de 18de april vierden wij ons 30 jarig huwelijk in Berlijn, we hadden daar ook nog even contact met Mark,
hij vertelde ons dat hij de hele week de poort uit was en weer contact met ons zou opnemen zodra hij weer terug was op de basis en dat zou waarschijnlijk vrijdag 18 april zijn…….

Die vrijdagochtend om 8 uur 10 gaat de bel aan de Zwavertsweg, een man in een streepjesoverhemd en een spijkerbroek staat voor de deur. 
Gisela had meteen door dat dit foute boel was, wie belt er anders ‘s morgens om 8.10 bij mensen aan ?
Ze vroeg direct of er iets met Mark was. De man, kapitein Gert Jan van Essen, knikte en vroeg of hij even binnen mocht komen. 
Eenmaal binnen vertelde hij dat Mark vanochtend vroeg met zijn jeep op een bermbom was gereden en daarbij om het leven was gekomen, 
dat er nog iemand gesneuveld was en dat er twee zwaargewonden waren. Meer mocht hij of kon hij op dat moment niet vertellen. 
Vanaf dat moment kom je in een film terecht waarin je eigenlijk nooit en te nimmer  in zou willen zitten maar waar je ook niet meer uit kunt stappen.

Defensie neemt min of meer de regie over en zorgt dat alles een beetje gestructureerd en in goede banen wordt geleid. 
Ruud ( Marks broer ) en Ellen ( de vriendin van Mark ) moesten als eersten gewaarschuwd worden voordat het nieuws die dag wereldkundig zou worden gemaakt. 
Dat moest voor 11.00 uur gebeuren omdat er op dat tijdstip een persconferentie gepland was op Nederland 1. 
Tijdens die uitzending hoorden we dat het tweede slachtoffer Dennis van Uhm was, de zoon van de net een dag eerder met veel ceremonie aangestelde CDS
Peter van Uhm en dat Toninho ( de buddy van Mark ) en Roger zwaargewond waren en dat voor hun leven werd gevreesd.

Direct na de TV uitzending stroomde ons huis vol, buren, collega’s, familie, vrienden. 
We hebben die dag zo’n 90 mensen over de vloer gehad. 
Je wordt in je emoties heen en weer geslingerd, het is allemaal niet te bevatten wat er op je afkomt. 
Gelukkig bleef Gert Jan (de boodschapper) heel de dag bij ons en zorgde hij ervoor dat iedereen die dat wilde koffie of thee kreeg maar ook dat iedereen niet te lang bleef. 
Tegen 3 uur zag ik ineens een soldaat voor ons raam langs schieten. 
Je wilt niet weten wat ik dacht…….Mark, die komt vertellen dat ze zich vergist hebben…..Nee, het was Maikel van Ernst, die kameraad van die promotie video en die mooie dienstverhalen.
In tranen vertelde hij dat hij het nieuws tijdens zijn eindoefening in Ermelo te horen had gekregen en dat hij direct naar ons toe wilde. 
Mocht niet van zijn leidinggevende maar hij was toch gegaan. Ontslag kon zelfs wel eens dreigen. 
Gert Jan vroeg wie zijn leidinggevende was….Maikel gaf een naam en Gert Jan verdween even uit beeld om 5 minuten later terug te komen met de boodschap: 
Maikel, je wordt niet ontslagen, je hebt de hele week vrij en volgende week sta je tijdens de avondwake naast de kist van je vriend, naast Mark. 
Zo’n man is op zo’n moment gewoon goud waard, Gert Jan van Essen, hij was onze 6 sterren-generaal.

Samen met hem, Defensie en de uitvaartverzorgster van Yarden regel je de terugkomst van Mark naar Hengelo vanuit Afghanistan. 
Dat ging allemaal heel erg snel, Mark overleed vrijdagochtend en zondagavond zaten we al in Eindhoven in een kamertje met de kist die zojuist uit het vliegtuig was gedragen. 
Een hermetisch afgesloten kist met daaroverheen een Nederlandse vlag en daar bovenop de baret van Mark en daarin het lichaam van onze zoon
“Praat er maar tegen “ zei de maatschappelijk werker maar dat deden we niet. 
Misschien ligt hij er helemaal niet in dachten we toen nog. Die hoop bleven we houden tegen beter weten in. 
We zijn al vrij snel naar huis gegaan die zondagavond en hebben met de uitvaartverzorgster afgesproken dat ze met Mark nog een keer langs ons huis zou rijden die nacht, aldus geschiedde. 
We stonden met zijn allen midden in de nacht aan straat toen Mark voor de laatste keer voorbij zijn ouderlijk huis kwam.

De volgende dag mochten we naar het uitvaartcentrum komen. Mark was vrijgegeven, zo als dat zo mooi heet. 
Toen zagen we ook dat het toch echt onze Mark was die daar opgebaard lag….hij lag er mooi en vredig bij, had zijn Afghaanse pakje nog aan en het Afghaanse zand nog aan zijn schoenen. 
We zijn die week nog een paar keer gegaan, gewoon om even bij hem te zijn, om tegen hem aan te praten, om hen te strelen. 
Er moest thuis ook nog van alles geregeld worden die week. Het condoleren op woensdag en de crematieplechtigheid op donderdag. 
Hoe delen we de volgauto’s in, wie zijn de sprekers, doen we de plechtigheid met militaire eer of zonder etc. etc.

Gelukkig had Mark voor zijn vertrek samen met Gisela een boekwerkje van Defensie ingevuld waarin je ook dat soort zaakjes allemaal kunt aangeven. 
Ze hebben het samen met veel lol ingevuld. Ik hoor ze nog zo zeggen “ Doen we een plak cake of broodjes “. Het antwoord van Mark “ Doe maar broodjes, Defensie betaald “. 
We hebben het boekje als leidraad genomen en zoveel mogelijk aan de wensen van Mark zelf gehoor gegeven…..
We gaven de sprekers de opdracht om het, als het enigszins kon, een beetje luchtig te houden omdat het toch al emotioneel genoeg was wat er was gebeurd. 
Ze hielden zich keurig aan de afspraak ! Bijzonder was de toespraak van toen nog Generaal Majoor Mart de Kruif, hij citeerde Maarten Luther King:

Het kwade in deze wereld wint als het zijn gang kan gaan
Het kwade in deze wereld wint als het goede niets doet, thuis blijft ,op de bank zit, een biertje drinkt en televisie kijkt, 
Mark, soldaat der eerste klasse van het regiment infanterie Oranje Gelderland, chauffeur, collega, jij was niet alleen goed, jij deed ook het goede !

Inmiddels hadden we ook de beelden op TV gezien van het afscheid in  Afghanistan. 
Omdat Dennis de zoon van de CDS is was er veel meer media-aandacht dan bij de andere missie Slachtoffers. 
Het afscheid daar was erg emotioneel en indrukwekkend. 
De foto van de auto met daarop de kisten van Mark en Dennis en de 500 meter lange erehaag van alle aanwezigen in Kamp Holland heeft in elke krant gestaan 
en staat bij ons  ook nog steeds op het netvlies.

In de eerste week na de 18^de april kregen we ook een verslag van de jongens van het peloton vanuit Afghanistan. 
Met militaire precisie werd verslag gedaan van hetgeen in Afghanistan allemaal gebeurd was direct na de aanslag. 
We hebben daar op in gehaakt door het peloton te schrijven wat er hier in Hengelo allemaal op ons af kwam en zo ontstond een soort van dagboek dat tot het einde van de missie 
van het peloton van Dennis en Mark  heeft geduurd. Dit intensieve contact leidde dan ook meteen tot wat spontane bezoeken aan de Zwavertsweg van militairen van 
het peloton toen zij eind juli 2008 in Nederland terug waren.

Die aandacht van Defensie en van het peloton is er nog steeds. Gert Jan ( de boodschapper van het slechte nieuws ) komt nog regelmatig even langs om een bakkie 
lapjeskoffie te doen ( zijn benaming voor Senseo-koffie )…. Ook de jaarlijkse bloemengroet. Normaal vindt dat maar 1 keer plaats, het eerste jaar na de sterfdag. 
In het geval van Mark en Dennis komen ze nog steeds elk jaar allemaal op de 18de april naar Usselo en Loenen. 
Voor ons begint het al een beetje het karakter van een reunie te krijgen. We zorgen altijd dat we erbij zijn, verzamelen ons bij eetcafe de Buren in Boekelo 
en gaan gezamenlijk met de collega’s van Mark de bloemengroet brengen in Usselo.
De groep wordt steeds groter, partners en kinderen komen mee. 
Het elkaar weerzien staat voorop, het is even emotioneel als je met zijn allen bij het uitstrooiplekje van Mark staat, dan ook zie je hoeveel impact het verlies van 
Dennis en Mark op het peloton heeft gehad en nog steeds heeft. Het is typerend voor Defensie, zoveel kameraadschap, zoveel medeleven, zoveel liefde. 
Dit zie je niet alleen bij de Bloemengroet maar ook bij de twee herdenkingen die we elk jaar bezoeken, de herdenking van slachtoffers van Vredesmissies in Roermond en 
de Herdenking van Koninklijke Landmacht in Arnhem. Er zijn vaak hele mooie warme toespraken. 
Ik haal me nog zo voor de geest dat iemand eens sprak over de kamers van je hart, daar ook zitten je dierbaren, degene die je verloren hebt. 
Zo af en toe gaat zo’n deurtje van zo’n kamer open en ben je weer even dicht bij elkaar. Iedereen hier in de zaal heeft wel iemand verloren die hem of haar heel dierbaar was, 
dat van die kamertjes is waarschijnlijk heel herkenbaar. Ik kan U verzekeren, het deurtje van de kamer van Mark gaat bij ons nog elke dag diverse keertjes open…..

Er zijn zo van die momentjes….
Het feit dat Mark als militair is gesneuveld brengt iedere keer van die  oeps momentjes….. 
Onze kleindochter Rilana, 3 jaar oud inmiddels en zij heeft Mark dus nooit gekend, ze kent hem alleen maar van de foto’s en de verhalen. 
We kwamen met haar terug van de kinderboerderij en ergens achteraf bij vliegveld Twente, liep een groepje militairen. 
Ik had ze al gezien, Gisela waarschijnlijk ook. Durf te wedden dat we allebeide hetzelfde dachten. Opeens vanuit de kinderstoel heel spontaan 
“Kijk Opa en Oma, allemaal Markjes” …….

Bij Mark zijn peloton zaten veel jongens uit het Westen van het land en sommigen dachten dat Mark een boer was omdat hij uit Twente kwam….
ze noemden hem gekscherend Boer Mark..  .  komen we nu uit het westen van het land Twente weer inrijden dan denken we direct aan Mark
bij de parkeerplaats Boermark , sinds 18 april 2008 onze parkeerplaats.

Mensen vragen ons vaak: Hoe gaat het met jullie ? 
We vinden zelf dat we het goed doen, soms bekruip ons wel eens de gedachte dat we het misschien wel te goed doen maar aan de andere kant ,
je moet, we hebben nog een zoon en Mark zou nooit gewild hebben dat we als een dood vogeltje ergen in een hoekje bleven zitten. 
Het gemis zal er altijd zijn, dat draag je je hele verdere leven mee maar we proberen wel door te gaan met leven. 
Je hoort vaak dat verdriet om de dood van een kind ouders uit elkaar kan drijven. Wij hebben het verwerken vanaf het begin af altijd samen gedaan. 
Niet stoppen met leven maar doorgaan, meer korte vakanties dan één lange, naar concerten, uit eten. 
Zorgen dat je altijd iets leuks in het vooruitzicht hebt is ons motto. Maar toch ook vaak  tijdens zo’n mini-break dwalen je gedachten af door een liedje of door iets wat je ziet. 
We hoeven dan niets te zeggen, vaak kijken we elkaar dan  even aan met de vraag  “Denk jij hetzelfde ? “

Mark zien we hopelijk later terug, je gaat er steeds meer in geloven. We zijn niet gelovig opgevoed maar wat zou het mooi zijn als het ook werkelijk zo is. 
Toen 17 jongens van Mark zijn peloton opeens een tattoo lieten zetten die hen voor altijd aan de 18de april deed herinneren konden Ruud en ik natuurlijk niet achterblijven, 
Ruud nam een tattoo op zijn rug met daarin de datum tijd groep code van Defensie en ik liet op mijn linkerarm Marks naam tatoeëren met de tekst MARK - SEE YOU IN HEAVEN.

Voor iedereen die hier zit is het goed om te weten wat er heden ten  dage gebeurd als je hier niet had kunnen zitten. 
Mark zou ook een veteraan zijn, hij was op missie, maar kan door wat hem is overkomen hier vandaag niet aanwezig zijn. 
Door deze lezing was hij vandaag toch een beetje bij ons.
 Het hele verhaal wat ik hier heb proberen te vertellen staat in het 168 bladzijden tellende boek, Killed in Action, Mark Schouwink,  
veel uitgebreider natuurlijk dan dat je hier gehoord hebt. Het boek is ook vandaag hier te koop. 
De opbrengst van het boek gaat in zijn geheel naar de Stichting Hulphond Nederland. De eerste cheque ad € 2.250 hebben we onlangs al mogen overhandigen.

We hebben mooie recensies gelezen over het boek, iemand schreef: 

Ik ben om 8 uur begonnen met lezen, heb het boek om 11 uur weggelegd, ik moest naar bed…
kon de slaap niet vatten en ben weer verder gaan lezen, je wordt als het ware in het boek gezogen, je wilt het uitlezen. 
Ik had het om half 3 uit, mijn laken nat van de tranen. Tegen 5 uur sliep ik eindelijk, om 7 uur ging de wekker……
Wat een mooi ontroerend boek, een mooie hommage aan Mark, Defensie en het peloton van Dennis en Mark

Door de koop van het boek doneert U ook aan de Stichting Hulphond en doet Mark postuum nog iets terug voor de veteranen die na 
een missie aan PTSS lijden en zo ontzettend veel baat kunnen hebben bij een hulphond.

Dank voor uw aandacht.