Herdenking Koninklijke Landmacht Bronbeek

( 26 mei 2011)

Ik staar omhoog en zoek naar jou in het zwart van de nacht
Ik stel me voor dat jij daar bent en gewoon tegen me lacht
Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar omdat ik je zo mis
Ben ik van het feit doordrongen dat daar boven mij iets is
Ik sluit mijn ogen en beleef een intens moment
Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat je dicht bij me bent

                                                                               


Dames en heren,

rac bertholee

Vandaag herdenken we onze dierbaren. Militairen en burgermedewerkers, uw man, uw vrouw, uw zoon of dochter, uw broer of zus, onze vriend of vriendin, onze collega. We staan stil bij het verlies van onze geliefden en koesteren onze herinneringen. Herinneringen aan alles wat onze geliefde zo bijzonder maakte. De kleine eigenaardigheden, de warmte die hij of zij uitstraalde naar ons. De gesprekken over koetjes en kalfjes, de dagelijkse patronen en rituelen. Maar we zijn ons ook weer bewust van het gat dat is achtergebleven,  we beseffen dat we nog zoveel hadden wilden delen met de ander.  Een ongeval, een langdurige ziekte, plotselinge hartstilstand, omgekomen tijdens een missie. Het overlijden treft ons recht in het hart en we hebben moeite het verlies te accepteren. 

Herdenken is even stil staan. Nadrukkelijk in onszelf “bladeren” door onze herinneringen. Dat doen we vaak alleen, maar we willen dat ook samen doen. De mensen om ons heen hebben misschien niet altijd de juiste woorden, maar ze zijn er wel, ze bieden steun. 

Met de Koninklijke Landmacht willen we ook stilstaan bij onze overleden collega’s. Onze organisatie is er een van betrokkenheid en saamhorigheid. Het intensieve samenwerken en klaar staan voor elkaar, schept een band: een band van vertrouwen, een band van verbondenheid. Nog elke dag missen we onze collega’s die ’s morgens de kazerne binnen kwamen en op hun eigen, unieke en enthousiaste wijze iets bijzonders toevoegden aan ons. En hoewel we ieder onze eigen herinneringen hebben, voelen we allemaal dat zelfde lege gevoel. 

Jaarlijks komen we bijeen om de overledenen te herdenken. Dit doen we al jaren op Bronbeek, omdat op dit landgoed vele monumenten zijn. Monumenten waarbij we stilstaan bij onze overledenen. Van monumenten die ons herinneren aan Nederlands-Indië, tot het monument waar we straks weer staan: ter nagedachtenis aan de overleden militairen en burgermedewerkers van de Koninklijke Landmacht. De scheur in het monument is met opzet aangebracht en verwijst naar de broosheid van het leven. Maar de tekst op het monument wijst op kracht, de kracht van het houden van in al zijn vormen

         De dood is sterk, maar sterker dan de dood is de liefde,
         De liefde vergaat nimmer meer

Namens de Koninklijke Landmacht mag ik straks een krans leggen bij dat monument. We willen daarmee onderstrepen dat we onze dierbaren, onze collega’s en kameraden, niet zijn vergeten. Uit respect voor hen hangt vandaag op alle locaties van de Koninklijke Landmacht de vlag halfstok.

Dames en heren,

Denken aan wat iemand voor ons heeft betekend, zorgt er voor dat hij of zij dichtbij ons blijft. Dit geeft ons ook de steun om vooruit te kijken.


Toespraak van Luitenant-generaal R.A.C. Bertholee  

( Commandant Landstrijdkrachten )

Het monument na de kranslegging en het defilee

bronbeek

DE STEEN IS STERK , MAAR HET IJZER BREEKT HEM

HET IJZER IS STERK, MAAR HET VUUR SMELT HET

HET VUUR IS STERK, MAAR HET WATER BLUST HET

HET WATER IS STERK, MAAR DE ZON VERDAMPT HET

DE ZON IS STERK, MAAR DE WOLK VERDUISTERT HAAR

DE WOLK IS STERK, MAAR DE WIND  DRIJFT HEM VOORT

DE WIND IS STERK,  MAAR DE MENS WEERSTAAT HEM

DE MENS IS STERK, MAAR DE DOOD SLAAT HEM NEER

DE DOOD IS STERK, MAAR STERKER DAN DE DOOD IS DE LIEFDE

DE LIEFDE VERGAAT NIMMER MEER